Grody i ruiny w okolicy

Ruiny grodu Nístějka (7,8 km)

Rozległe i piękne ruiny mało znanego grodu gotyckiego na wysokiej skale nad Jizerou koło Hradska 470 m n.p.m. Gród ten został założony prawdopodobnie w pierwszej połowie XIV wieku przez ród Wallensteinów /Valdštejnové/. Pierwsza notatka pochodzi z 1369 roku. W 1390 roku przeszedł wraz z osadą Vysoké do majątków Vartembergów, a później Jenštejnów. Około 1460 roku był gród po krótkim zarządzaniu przez króla Jerzego z Podziebrad włączony do Navarova. Pod koniec XV wieku został pałac doszczętnie zniszczony przez pożar, co potwierdzają wykopaliska archeologicznie, zaś w 1519 roku pisze się o pustym grodzie. Znaleziska ceramiki potwierdzają obecność ludzi jeszcze w XVII stuleciu. Dochowały się potężne mury i resztki piwnic. 
Ruiny grodu Nístějka. 
Podczas badań archeologicznych resztek grodu znaleziono szczątki wyjątkowo dużego pieca – z niego wyprowadza się też nazwę grodu (w języku staroczeskim dla ujścia pieca używano nazwy „nístěj”, owo ujście pieca „nístěj” w grodzie w XIV stuleciu rzeczywiście była). Część wykopalisk została wystawiona w Muzeum Karkonoskim /oryginalna nazwa: krkonošské muzeum/ w gminie Vysoké nad Jizerou.

Ruiny zamku Navarov(16,2 km)

Ruiny zamku Navarov można znaleźć około 20 km od miasteczka Rokytnice nad Jizerou w kierunku gminy Vysoké Držkov. Zamek bywał centrum rozległej posiadłości, która sięgała daleko do Gór Jizerskich. Dostęp do niego był możliwy wyłącznie od strony południowej. Zamek został założony prawdopodobnie w XIV wieku, zaś od 1380 roku należał do Henryka von Wallenstein /Jindřich z Valdštejna/. W 1643 roku Navarov oblegali Szwedzi i zdobyli go. Dopiero w kilka miesiący później udało się cesarskim zamek znowu odbić. By jednak ponownie nie mógł zostać bazą dla nieprzyjaciela, na rozkaz praskich namiestników w 1644 roku został zburzony. Do dnia dzisiejszego dochowały się przede wszystkim potężne ruiny byłego pałacu -wieży, część szczytowego muru z nienaruszoną skrajną basztą, resztki muru oraz ślady po piwnicach.  
Według powieści, córka pana z majątku frydlanckiego uciekła z domu rodzinnego ze swym kochanym, bowiem jej ojciec chciał, by wyszła za bogatego szlachcica. Pan z Frydlantu, po latach zabłądził na łowach w dzikich lasach i przez przypadek ocknął się w małym zameczku nad rzeką, gdzie poprosił o coś do jedzenia i picia. Pani domu z usprawiedliwieniem, że żyją w biedzie i skromnie, zaproponowała mu z garnka kaszę grochową, którą właśnie ugotowała swemu synkowi. Stary rycerz poznał w niej swoją córkę i szczęśliwy pogodził się z nią i jej mężem. Na pamiątkę tego spotkania zamek otrzymał nazwę Navarov, według ugotowanej kaszy, návary.

Ruiny grodu Štěpanice (21,1 km)

Skalní hrad Vranov - Pantheon (35 km)

Grod Rotštejn (36,4 km)

Zamek warowny Pecka (37,7 km)

Zamek warowny Pecka nazywany jest Perłą Podkarkonoszy. Znajduje się wprost w centrum tego wspaniałego regionu. Z widoków zamku jest w pełni widoczny centralny masyw Karkonoszy z Śnieżką /Sněžka/ i Czarną Górą /Černá hora/, w kierunku zachodnim nad miastem Nová Paka widać zarysy szczytów Kumburk i Brablec z ruinami średniowiecznych grodów, w prawo od nich Tábor z kościółkiem pątniczym, w kierunku południowo-wschodnim zaś 671 metrów wysoką Zvičinę - najwyższy punkt regionu.

Historia zamku

Pierwsza pisemna notatka o zamku Pecka pochodzi z 1322 roku. Jako jego właściciel przedstawiany jest Budivoj z Pecki. Zamek z początku służył do ochrony granic kraju i kopalń złota w okolicach gminy Stupná, gdzie wydobywano złoto przez całe średniowiecze. Zamek miał dwie wieże obronne połączone murem zamkowym i jeden pałac mieszkalny w południowej części dziedzińca. Wokół grodu była wydrążona fosa, tak że dostęp był możliwy wyłącznie tylko przez most zwodzony. Od końca XV wieku właściciele grodu usiłowali o dalsze rozszerzanie części mieszkalnych – z początku, w czasach władyków Hořickich z Hořic, jeszcze w stylu gotyckim, od drugiej połowy XVI stulecia, w czasach Škopków z Bílych Otradovic była sukcesywnie realizowana całkowita przebudowa s stylu renesansu. Wygląd wnętrz na początku XVII wieku skończył Krzysztof Harant z Polžic i Bezdružic. Na miejscu pierwotnego prostego grodu teraz stał wspaniały pański dwór z czterema pałacami mieszkalnymi, które stały obok prostokątnego dziedzińca i od strony wewnętrznej jak też zewnętrznej zdobione były sgrafiti i malowanymi herbami rodów Skopków i Harantów. 
Po tragicznej śmierci Krzysztofa Haranta w miejscu popraw na praskim rynku staromiejskim w czerwcu 1621 roku zamek Pecka uzyskał Albrecht z Wallensteinu /Albrecht z Valdštejna/, który zamek po roku dzierżawienia darował zakonowi kartezjan z Valdic koło Jiczyna. Ci Peckę po ponad stu pięćdziesięciu latach wykorzystywali tylko jako letnią siedzibę. Prawie niezamieszkały zamek powoli upadał. Za jego sławą definitywną kropkę zrobił duży pożar w 1830 roku.  
Za urzędową zgodą doszło do rozbiórki murów, która trwała do 1921 roku, kiedy ruiny zamku zyskała na własność gmina Pecka. Właśnie obywatele miasteczka zasłużyli się przynajmniej o częściową rekonstrukcję obiektu. Sprzeciwili się decyzji ówczesnego urzędu konserwatorskiego, który polecał, by zamek zachował charakter ruin, i dzięki pomocy subwencji państwowych oraz naturalnie środków własnych i pracy zrekonstruowali zachodni, tzw. Pałac Harantowski. Jako obiekt turystyczny z możliwością zwiedzania, zamek jest otwarty od 1968 roku.

Ruina grodu Bradlec (39,6 km)

Ruina grodu Kumburk (40,8 km)