Rokytnice nad Jizerou zaliczyć trzeba do tych miast Karkonoszy, które były zasiedlane już w połowie XVI wieku. Nasza gmina została założona około 1574 roku. Swą nazwę Rokytnice zyskała od Huťského potoka. Dawniej nazywano go „Rokytnice", od przymiotnika „rokytná", co znaczyło tyle, co woda cieknąca między rokitami (wierzbami).
Pierwsi mieszkańcy w dolinie Huťského potoka eksploatowali drewno, miedź, ołów i srebro. Tutejsze łożyska rud kazał w 1625 roku analizować Albrecht z Valdštejna (Albrecht von Wallenstein), przy czym został odkryty szereg dawniejszych wyrobisk dołowych. Wezwano fachowca z Jáchymova. Albrecht z Valdštejna (Albrecht von Wallenstein) wydał regulamin, w którym obiecał górnikom domy mieszkalne oraz możliwość uzyskania gospodarstw na korzystnych warunkach.
Rynek.
Najwyżej położoną kopalnią w rejonie był „Vysoký hrad" na górze Kotel. Rudę stąd musiano znosić do Rokytnicy, za jeden sprowadzony cent (61,6 kg) w 1630 roku płacono 12 krajcarów. Po śmierci Albrechta z Valdštejna (Albrecht von Wallenstein) niestety nastąpił upadek kopalń rokytnickich. Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej wprawdzie uczyniono próbę ożywienia przeważnie opuszczonej i zatopionej kopalni, bowiem tylko nieliczne urządzenia kopalni były zdolne do eksploatacji. Rokytniccy właściciele kopalń zwracali się do państwa z prośbą o wsparcie w celu wydobywania srebrnej żyły, lecz nadaremnie. Z 1814 roku dochowały się informacje o rewizji kopalń rud cynku i prośbę o wydanie zezwolenia na wydobywanie rud ołowiu. W latach 1853-1856 w Horní Rokytnici zbudowano nawet dział wzbogacania rud oraz sortownię, lecz projekt ten przynosił tylko straty. Daremna była też próba o zezwolenie na wydobywanie rud w 1909 roku.
Dla rozwoju Rokytnicy bardzo ważna była też tradycja szklarska. W zachodniej części Karkonoszy było pod dostatkiem drewna, gdyż tutejszy region nie musiał dostarczać drewno dla kutnogórskich kopalń jak miało to miejsce we wschodnich rejonach gór. Już przed 1562 rokiem właściciel majątków Arnošt z Újezdce i Kunic założył w Rokytnicy hutę, w której pracowała znana szklarska rodzina Schürerów. Huta jednak także musiała się później przemieszczać za drewnem. Rokytnicka huta szkła funkcjonowała od 1574 roku do 1599 roku.
Po wojnie trzydziestoletniej był rejon Rokytnicy pod względem wyznaniowym przeważnie protestancki. Hetman jilemnickich dóbr Jiřík Hartmann z Hartenštejna w spisie poddanych z 1651 roku nie miał ani w jednym przypadku notatki, że ktoś jest katolikiem. Misjonarz Kacper Dirig z Towarzystwa Jezusowego następnie, w kilka lat później zauważył tylko, że z faktem tym nie można praktycznie nic zrobić. Niemniej jednak spróbował i pozyskał nawet kilku zawziętych kacerzy. I tak na św. Jana w 1680 roku zapłonęło na górze Kotel wielkie ognisko, które miało symbolizować zwycięstwo kościoła. Ksiądz nie miał jednak w ogóle łatwego zadania. W ciągu misji jego rokytnicka siedziba została trzykrotnie ograbiona.
O wyprawach kontrreformacyjnych opowiadano niekiedy bardzo przesadne historie, z drugiej natomiast strony, powstało szereg grup religijnych (sekt), z których najsilniejszymi byli Adamici. W rejonie Rokytnicy dochodziło także do buntów niezadowolonych poddanych - np. w 1704 roku podczas budowy browaru. Na początku drewniany kościół protestancki z 1598 roku został w czasach kontrreformacji przebudowany i zastąpiony murowanym. W latach 1752-1759 został na jego miejscu zbudowany jednonawowy późnobarokowy kościół pod wezwaniem św. Michała według planów nieznanego architekta wiedeńskiego. Wnętrza były w stylu klasycznym. Cynowa chrzcielnica pochodzi z 1793 roku.
Przede wszystkim w latach 1775-1776 chłopi buntowali się na licznych miejscach w Czechach. W odróżnieniu od innych włościach jednak niemieccy obywatele Rokytnicy nie dołączyli do czeskich buntowników, lecz wręcz przeciwnie stanęli po stronie pańskich urzędników i pomagali w tłumieniu powstania. W czerwcu 1776 roku ludzie uzbrojeni w widły, strzelby i szable zaatakowali folwark panów i plebanię. Właściciel folwarku i nadleśniczy ze swymi ludźmi odparli jednak atak. Definitywny porządek zaprowadzili dopiero huzarze. Przywódcy powstania zostali schwytani i zginęli w więzieniach.
W XVIII wieku większość mieszkańców Rokytnicy trudniła się tkactwem. Na początku XIX wieku jednak tkactwo domowe wypierała fabryczna produkcja tekstylna, co znowu prowadziło do niezadowolenia i buntów. Dnia 1.12.1839 r. zostały zniszczone mechaniczne urządzenia przędzalni J. Grossmanna. W 1873 roku powstała tu niższa szkoła tkacka.
Ratusz Miejski.
Na rozwój przemysłu pozytywnie wpłynęło także wybudowanie kolei na trasie Martinice w Karkonoszach – Rokytnice nad Jizerou, która została uroczyście otwarta dnia 7.12.1899 r. W 1903 r. został w centrum miasta zbudowany secesyjny ratusz z 37-metrową wieżą, którą w latach siedemdziesiątych XX wieku poddano rekonstrukcji.
Po drugiej wojnie światowej w Rokytnici w dalszym ciągu kontynuowano produkcję tekstylną. Miasto jednak zaczęło stopniowo nabywać na znaczeniu jako popularne centrum sportowe i rekreacyjne.
Rokytnice Historyczny w zdjęcie
- Więcej– w Zdjęcie
